Ağaç YapraklarıOdunsu bir gövdesi olan, gövdenin üstünde dal ve yapraklardan meydana gelen bir “taç” bulunan bitkidir. Çalılar, odunsu gövdeli olmakla birlikte sayılmazlar. Ağaçlar, tek gövdeli olur, çok yaşar ve çok büyüyebilirler. Çeşitli ağaçlar, genel görünüşlerinden ve daha çok yapraklarının biçiminden tanınır; çünkü bir cins ağacın yaprağı, başka bir cins ağacın yaprağına benzemez. Ağaçlar kışın yapraklarını dökenler ve dökmeyenler olmak üzere iki ana bölüme ayrılır.

Sponsor Bağlantılar

Bir ağaç, genel olarak üç bölümde incelenebilir. Kök, gövde, dallarla yapraklar.

Kök, toprağın altında, ağacı toprağa bağlayan, beslenmesine yarayan en önemli organdır. Topraktan suyu, madensel maddeleri emerek ağaca verir.

Gövde, kök ile dallar arasında, toprağın üstünde kalan bölümdür. Besin, ağacın dallarına su ileten dokular yoluyla gövdeden geçer. Bir ağacın gövdesi enine kesildiğinde göze çarpan halkalar, ağacın yaşını öğrenmemize yarar. Ağacın yaşını öğrenmek istiyorsanız, halkaları dikkatle saymanız yeter. Ağacın gövdesinin kalınlaşması ilkbaharda başlar, sonbahar bitinceye kadar sürer. Gövdenin ilkbaharla yaz aylarında yetişen yerleri daha açık renklidir. Kış aylarında ağaçların gövdelerinde bir gelişme olmaz. Ağacın gövdesini kaplayan kalın kabuk onu dış etkilerden, özellikle soğuktan, mikroplardan korur.

Ağaçların üçüncü bölümü de dallarla yapraklardır. Yapraklar ağacın solunum organlarıdır, klorofil özümlenmesi yapar, ham özsuyunu bitkinin yararlanacağı hale getirirler.

Ağaçların yetişmesi için sıcak ve yağışlı iklim çok elverişlidir. Fakat bazı ağaçları saksılarda büyütmek de mümkündür. Bunun için de ağacı budamak, ya da besin maddelerini azaltmak yoluyla boyunun küçük kalması sağlanır. Özellikle Japonya’da bu yolla çok çeşitli ağaçlar yetiştirilmektedir.

Ağaçların gövde ve dallarıyla kökleri arasında her bakımdan tam bir denge vardır. Kök, topraktaki besleyici maddeleri ve suyu emer. Toprağın üstündeki bölümlerin büyümesi emilebilen su ve besinin tutarına bağlıdır. Bir ağacı bir yerden çıkarıp başka yere dikebiliriz. Ağaç başka yere dikilirken kökünün % 25 – % 75’ini kaybeder. Bu da gövde ve yaprakların beslenme dengesini bozar. Bu bakımdan ağaçlar başka yere dikilecekleri zaman, yapraksız mevsim seçilmeli, ayrıca dalların da üçte biri kesilmelidir.

Bahçıvanlar ağaç dikiminde genellikle ilkbahar ve kış aylarına seçerler. Fakat tropikal bölgelerde su ve gerekli besin ihtiyaçları daha kolay sağlanabildiği için her mevsimde ağaç dikilebilir.

Meşe, gürgen, atkestanesi, çam, dişbudak, kavak, ardıç, porsuk, kestane, ceviz, kızılağaç, söğüt, maun, sedir, akçaağaç ve çamın kerestesi değerlidir.

Akasya, palmiye, süs meşesi, köknar, leylak, defne, söğüt gibi ağaçlar bahçelerimizi süsler. Kiraz, vişne, erik, kayısı, şeftali, ceviz, badem gibi ağaçların meyvelerinden yararlanırız.

Ardıç ağaçlarının Akdeniz’de yetişen bir cinsinden ardıç katranı elde edilir. Kurşun kalem yapımında da bu ağaç kullanılır.

Çam ağacından marangozlukta yararlanılır. Terementi gibi endüstride kullanılan maddeler de elde edilir. Akçam tahtasından piyano, keman gibi çalgıların ses kutuları yapılır.

Abanoz ağacı, orta Afrika’da yetişir. Kerestesinin rengi karadır. Mobilyacılıkta kullanılır. Piyanonun kara tuşları abanozdan yapılır.

Meşe ağacının yemişi olan palamuttan tanen denilen, dericilikte kullanılan bir madde elde edilir. Meşe, gürgen, köknar, yakıt olarak da kullanılırlar.

Yurdumuzda çok rastlanan ağaçlardan bazıları

1. Ceviz, 2. Akçaağaç (yalancı çınar), 3. Köknar, 4..  Karaçam,  5.  Kızıl ağaç,  6.  Çınar

 

İlgi Çekici Ağaçlar

Ağaç Halkaları İle Yaş Tahmini