Otobüs yolculuğu sırasında çocuk babasına sorar:
“Baba ne için biz ayakta gidiyoruz?”

Baba küçük çocuğun sözlerini geçiştirmek için:
“Evladım otobüste yer yok da ondan”
Çocuk ısrarla devam eder:
“Oturanların bizden farkı ne?”

Sponsor Bağlantılar

Baba duymamazlıktan gelir. Çocuk cevabını almadan babasının peşini bırakmayacaktır.
“Evet baba sana söylüyorum. Onlarda biletle otobüse biniyorlar bizde. Ne için biz ayaktayız ve onlar koltuklarda?”

Baba:
“Evladım bu yaşta anlaman zor”

Çocuk:
“Baba bence ülkenin sorunlarıyla otobüstekilerin sorunları aynı.  Otobüste hepiniz eşitsiniz fakat sen ayakta gidiyorsun. Ülkede de durum aynı…”

Çevredekilerin bakışları karşısında baba korkar. Oğlunun cümlelerini bitirmesine izin vermez. Oğlunun kulağına eğilir:
“Oğlum son bulduğum işten de olacağım. Bak, sonra aç kalacağız”

Çocuk:
“Ne için seni kovsunlar babacığım? Sen ne yaptın?”

Baba:
“Seni yetiştirdim.”

Çocuk:
“Ben ne yaptım.”

Baba:
“Konuştun.”

Çocuk:
“Konuşmak suç mu? Herkes konuşuyor.”

Baba:
“Evladım sen düşünerek konuştun”

Çocuk:
“Anlamadım”

Baba:
“Büyüyünce anlarsın.”

Çocuk:
“Neyi babacığım?”

Baba:
“Evlat sen otobüsü falan boş ver. Gelecekte iyi bir yerde olmak istiyor musun?”

Çocuk:
“Evet, baba”

Baba:
“Öyleyse düşünme, araştırma, sorgulama. Sadece uyum sağla.”

Çocuk:
“Yanlışlara da mı uyum sağlayacağım babacığım”

Baba:
“Senin için doğru olan bütün yanlışlara uyum sağla evladım. Onur, şeref, haysiyet geçmiş yüzyılın amatör söylemleri. Sen artık profesyonel bir yaşama giriyorsun. Bu nedenle de bütün ayakta gidenleri uyut, sonra koltukta oturanlardan birini hokkabazlıkla yerinden kaldır. Hızla yerine otur. Bir daha da o koltuktan kalkma ki ayakta gitme ihtimalin olmasın.”

Çocuk:
“Sağ ol nasihatlerin için babacığım. Söylediklerinin hepsine uyacağım. Senin gibi bir babam olduğu için gurur duyuyorum”