Aslında ne zaman başladı ne zaman bitti anlayamadım sanki bir kaç saniye sürdü, bir rüya gibi yaşandı her şey tek farkı uyandığımda gerçekten gördüğüm güzel rüyalar gibi yüzümde bir gülümseme değil yüreğimde ince bir sızı bırakmasıydı. Ve yine yanılmıştım bu ince bir sızı değil beni tamda hayata bağlayan bir yerde kocaman bir yaraydı.

Sponsor Bağlantılar

Artık dönüşü olmayan bir yola girmiş değil o yolun sonuna gelmiştim bile belki o yolu geri dönmek mümkündü ama ardımda kendimden çok şey bırakmış adeta bir yarım gibi ve asla bir daha tamamlanamayacağını düşünerek. O yolda ilk yürüdüğüm gibi umutla heyecanla korkusuzca aşkla değil çünkü yanlızdım ve ben artık bir yarımdım aradaki tek fark buydu… Zaman herşeyin ilacı derler ya inanmıyorum.

Zaman sadece biz insanları avutur yaşanmamış saymaz hiçbir acıyı ve iyileştirmez o küçücük yüreğindeki kocaman yarayı…

Şimdi tek yapmam gereken yüreğimdeki o kocaman yarayı geride hiçbir iz bırakmadan iyileştirmekti ama bu sandığımdan çok daha zor olacaktı. Zamanla bir meselesi yoktu bu yaranın bir ilacıda yoktu bu yüzden zordu ıslak açık bir yara gibi sızladı kanadı durdu günlerce iyileşmeyecek diye ümitsizliğe kapılmamak elde değildi.

Bir sabah uyandığımda yüreğimde ona dair birşey olmadığını hissettim sevinmiştim mutlu olmuştum ama farkedemediğim bunun bir anlık birşey olduğuydu. Kısa bir süre sonra aynı acı yüreğime tekrar oturacaktı ama benim bundan haberim yoktu günler kendimi kandırmakla geçti aslında unuttum dediğim an bile gözlerim onu unutmadığımı söylüyordu ve yüreğimde bu yalana ortaktı.

Tahmin ettiğim gibi çok uzun sürmedi bu durum. Başka bir sabah uyandığımda midemde kocaman bir kaya varmış gibi hissettim kalkmak istedim başaramadım. Bu ağırlık kısa bir süre sonra yüreğime oturdu ve aynı yara tekrar kanamaya başlamıştı. Artık yapacak hiçbir şey kalmamıştı mücadele etmek, iyileştirmeye çalışmak, beni biraz daha yormaktan başka hiçbir işe yaramayacaktı…