Her şey bir anda başladı bu hastalıkta… Oysa umutlarım vardı geleceğe dair, olmasını dilediğim hayallerim, vazgeçmediğim alışkanlıklarım her gece birkaç kadeh şarap mesela. Biliyordum artık hepsi son bulacaktı, ben ; ben olamayacaktım ! Yasaklar olacaktı, kurallar olacaktı. Oldu da ! Hepsi fazlasıyla oldu ama umutsuzluğa terk etmedi yine yaşama sevincim beni. Ayakta durabiliyordum kanayan dizlerime inat, isyan etsem de biliyordum ben ; bendim !
Geçecekti bu günler, güneş iyi olduğum sabahlar için doğacaktı. Zamandı sadece ilacım beni sersem eden ilaçlar değildi oysa, bunu anladım. Çok şey kattı bu hastalık bana, ne kadar güçlü olduğumu anladım bir kez daha, bunlarla karşı çıkabileceğim gerçeğini öğretti, ilacın değil de dermanımın kendim olduğunu öğrendim yaşadıklarımdan sonra. Artık bayılacak mıyım ? diye düşünmüyorum, tek başıma yetebilmenin mutluluğunu yaşıyorum bir çok defa. Ellerim olup dokunabildiğim için, gözlerim olup güneşin doğuşunu görebildiğim için, ayaklarım olup özgürce nereye gittiğimi bilmeden yürüyebildiğim için şükrediyorum bu hastalığı da bana veren Allah’ıma.

Sponsor Bağlantılar

Küçük yüreğimde her gün bir şeyler daha biriktiriyorum sonra farkına varıyorum içimden dolup taşıyor tutamıyorum kelime olup parmaklarımdan süzülüp gidiyor… Yazmak bana çocukluğumdan beri iyi geliyor, bende bu aralar hep bana iyi gelen şeyleri yapıyorum. Kaybettiklerime üzülmüyorum mesela ! Onlar yansın derdine diyorum gülüp geçiyorum. Gülmenin bende ki tarifsiz mutluluğunu yaşıyorum. Her şeye gülüyorum. Hiç kimseyi, hiçbir şeyi yargılamıyorum. Bu da böyle diyorum. Artık biliyorum ki sadece benim, en önemli olan şu aralar savaştığım ve bana haddinden fazla şey katan sevdiğim hastalığım.

İnsanlar hastalıklarını sevmezler ama ben aksine seviyorum çünkü bana kattığı çok şey var… Herkes gibi olmadığımı anlıyorum bunu derken bile bu da tebessüm ettiriyor bana, gerçeklerle yüzleşebilecek cesaretimi de seviyorum herkes yapamaz diyorum, şımartıyorum kendimi çocuklar gibi ve yine tebessüm ediyorum… Utanmıyorum hastalığımdan aksine herkese söylüyorum anlattıkça yaşadıklarımı şaşırıyorlar bana kendi kendime ; ‘sen neymişsin‘ diyorum, insanlar beni yüceltiyor bende yaşadıklarımı paylaşıyorum kendi yaşamlarının değerini bilsinler diye.

İnsanoğlu şu kısacık ömrüne neler sığdırıyor ve dönüp bakınca hep tebessüm ediyor, isyan ettiği acılara bile. Yaşanacakmış demek ki ! diyorum ve yaşıyorum. Hastalığımı kabul ediyorum ama ben hasta değilim diyorum çünkü ben bunu yok saydıkça yok olup gidecek biliyorum…  Eğer olur da bir gün bu yazmaya çalıştıklarım bir kitap halinde ortaya çıkarsa bunu okuyanlar her satırımda kendilerine dair bir şeyler bulsun istiyorum. Çünkü ne demiş Goethe ; insan kendini yalnızca insan tanır. Siz benim satırlarımda kendinizi tanıyın. Umutsuz olmayın mesela, yenilmeyin. Güneşli günler için direnin, gece ne kadar karanlık olursa mutlaka güneş doğar, zaman geçer, acılar diner.

Her gece yatarken diyorum ki kendi kendime ; yarın ne için mutlu kalksam ve bayılmasam ? düşünürken uyuya kalıyorum her defasında derken sabah oluyor ‘bugün iyi olmam için her saniye Allah’a yalvaran anneannem için’, ‘bugün bana belli etmeyen fakat her baktığında gözleri dolan gülerken ağlayan annem için’, ‘bugün belli etmese de aklı bende olan kardeşim için’ bayılmayacağım diyorum ve inanın bugün 5. gün hala bayılmadım…

Ben ayakta kalmak için her sabah bir sebep buluyorum, bazen çok sevdiğim bir dostumdan gelen mesaj, bazen sevdiklerimin benim gülmem için yaptıkları, aklınıza gelemeyecek her şey için bir sebep buluyorum. İnanmıyordu ilk başta dostlarım bana çünkü tanıyorlardı beni, konduramıyorlardı bana zamanla onlar da kabullendi. Başka çareleri yoktu, iyi olduğuma inandırdım hep onları. Onlar bana inandı iyi olacağıma önce kendim inandım ve sonra inandırdım !

Her şey bende saklıydı ben yapabilirdim. O ışığı her sabah görüyordum gözlerimde, yapacaklarım vardı daha hayatta, bunları aklımdan bir saniye bile çıkartmadım. Bir sigara yaktım yazmaya başladım, hala yazıyorum aramıyorum eskisi gibi cümleler devrik mi, kafiye var mı diye ? Tam şu anda bunları hissediyorum ve yazıyorum öylece…

Güneşli bir gün daha, iyi olacağım günlere bir adım daha yaklaştım. Umutsuzluğun umudu olmak tek cevap. Her şey bunda gizli. Sen sen’i kaybedersen, her şeyi kaybedersin. Kaybetmeyi sevmem ben ! Kazanmak için varım, kazanacağım. Güneş her gün benim için doğuyor ve her gün biraz daha yaklaşıyorum görecek güzel günlere…