Çöpe bebek atan mı yoksa çöpte bebek bulan mı mutludur? Belki kimin attığına belki de kimin bulduğuna bağlıdır… Bir annenin attığını düşünelim… Bu cümleden sonrasını yorumlayamadım… Bir annenin bulduğunu düşünelim, bunu yorumlamak da kolay olmayacak belki ama sebebi ilk cümle ile asla aynı olmayacak.
Küçük bir çocuk, ışıl ışıl gözleri, ölmemiş masumiyetiyle bakmakta. Ölür mü hiç masumiyet? Masumiyet olur, masumiyet ölür… Karmaşık, üstünde durulabilir, kaçılabilir, kovalanadabilir ama bulunur ama bulunmaz.
Peki ya çöpteki bebeğin ilk sahibiyle son sahibinin bir araya gelişleri nasıldır? Birbirlerine olan bakışları, hisleri, düşünceleri, yaşları, diğer oyuncakları, oyuncaklarının sayıları, yaralarının sayıları? Belirleyemedim, karşılaştıramadım. Niyetim de yoktu zaten…
Bir at arabası geliyor. Biz at deriz onlar katır der. Biz katır deriz onlarsa at… Adım sayınız katır sayısına karışmaz belki ama katırın adımlarının sayısına karışır eğer hala farkında iseniz o arabada olan ufak çocuğun…
Utandınız mı hiç? Siz hiç utandınız mı? Küçük bir çocuk çöpten bir bebek alırken ve küçük bir çocuk çöpe bir bebek atarken?
