Dün gece yine yolumu kestiler,
Ellerinde sopalar vardı,
Dövdüler de dövdüler…
“Sevmek senin neyine,
Sen kim, sevmek kim!” dediler…
Dün gece yine kan revan oldu yüzüm gözüm
Ve yine evin yolunu zor buldum,
Komşuların getirdiği yemeklerle doyurdum karnımı
Ve yine üstümü başımı çıkarmadan yattım,
Baba yadigârı o eski divana…
Dün sabah yine komşunun horozu uyandırdı beni
Ve yine kahvaltımı komşular getirdi,
Evden apar topar çıktım yine
Ve koştum Sultanahmet’e,
Kuşları beslemek, onlarla dertleşmek ümidiyle…
Dün son günümdü Sultanahmet’teki
Ve dünyadaki…
Son yem atışımdı kuşlara,
Son ezanı dinleyişim ve kana kana su içişimdi şadırvandan…
Çünkü; bendim musalladaki!
Lakin, haykırmak istiyordum:
“Ben buradayım!” diye, avaz avaz
Ama, ölüler konuşamazdı ki!…
