Yazar: Cemal A.

Disiplin insanoğlunun her zaman ihtiyacı olan temel bir duygu, bir kendini bilme eylemidir. Gerekliliği tartışılmaz, evet’tir. peki gereksiz disiplin? Öğrenci olarak birazdan yazacaklarım şikayetlenme değil, abartma değil. Tamamı ile gerçeklerdir. Okulların yapılma amaçlarından biride, öğrencinin kendini ifade edebilme yetisini kazandırmaktır bence. Burada bir çelişki var işte. Öğrenci kendini ifade edemiyor, çünkü kısıtlanıyor…*Yasaklar kısıtlamalardanda beter üstelik. Gerekli yasaklar konulur ve kabul edilir. Ama gelin görün ki burada “Benim ülkemin insanı bir başka abartıyor” demeden geçmem insanıma saygısızlık olacaktır. Geçen yaşadığım bir olayı anlatayım sizlere. Ders esnasında susadım. Suyumu çıkarttım ve içtim. Buraya kadar sorun yok. Fakat sonrası ilginçtir ki öğretmenim bana feci bir bakış atıyor. Dişler dudakların arkasından sıkılmış vaziyette, gözlerde parlayan ateş. Bu bakışlar ve mimikler karşısına ruhsal olarak bir ezilme yaşıyor insan ister istemez. Şöyle kısık, kendimin bile zor duyacağı bir seste, yarı kambur vaziyette öğretmenime soran bakışlar attım. Söylediği şu oldu. “Benim dersimde su içilmeyecek. Bilmiyordunuz şimdi öğrenmiş oldunuz bir daha olmayacak”. Muhteşem abartılı yasak. Yahu su insanın doğal ihtiyaçlarından biridir. Susuzken benden derste ne gibi mükemmel bir performans bekleyebilirler ki? “Siz artık yetişkin sayılırsınız, sabredin…” Sözüne bitiriyorum zaten. Bunun yaşla ne ilgisi var? Su içmenin öğretmene, arkadaşlarıma ne gibi bir zararı olabilir ki?*Beni en çok düşündüren ve bir başka muhteşem yasağımız olan tuvalet yasağı. Şimdi, insanoğluna istediği zaman bu ihtiyacını erteleyebilme özelliği bahşedilseydi, ya da herhani bir fantastik güce sahip olsaydık, bu yasağa kesinlikle tüm kalbimle...