Yazar: coy_coy

Merhaba Sevgili, Bugün 1. senemiz, aslında tam bugün değildi galiba. Çünkü seninle nezaman tanıştığımı bile hatırlamıyorum sevgili. Ama Ekimdi… Söze nasıl baslayacağımı bilmiyorum. Çünkü varmısın yokmusun onu bile bilmiyorum. Tuhaf biliyorum ama… Devamını ben bile getiremiyorum.Ya da kendime şunu sormalıyım seni gerçekten seviyormuyum? Yoksa yaptığım herşey seni merak ettiğim içinmi? Ben bile bilmiyorum bunu. İnsan görmediği birini severmi? bu soruyu çok sordular bana. Cevabını hep geçiştirdim. Çünkü cevap veremedim. Uzaktan tuhaf gözüküyorum. Çünkü görmedğim bir insanı seviyorum, onun için ağlıyorum, onu bekliyorum, onun için kalbim ve  onun için nefes alıyorum. Nerden çıktın sevgili? Kaderimmisin yoksa Allah’ın verdiği ömür boyu çekmem gereken cezamı? Sendemi beni düşünüyorsun; her gün, her saat, her dakika, her saniye. Yoksa aklına bile gelmiyormuyum? Beni gerçekten seviyormusun yoksa senin için yalanmıydım? Ya da oyuncak? Neden girdin hayatıma? Neden bir kelimeyle silip çıktın? Ben herşeyimi sensiz yaşadım, ama seni hep varsaydım. Adını söylerken bile duyacakmışsın gibi hissediyorum o yüzden söyliyemiyorum. Seni zihnimde canlandırıyorum. Gözlerini hayal ediyorum. Ama gerçekte nasıllar bilmiyorum bu yüzden yarıda kesiyorum hayallerimi. Sonra ne mi oluyor? Yavaş yavaş gözlerim doluyor, içimde tuhaf sıcaklıkla karışık bir sıkıntı hissediyorum, sonra kafamı kaldırıp; – ben iyiyim. diyorum kendi kendıme. Ve sevgili ne kadar iyiyim desemde, her tarafım seninle dolu, gözlerim seni görmek istiyor, burnum kokunu doyasıya içine çekmek istiyor. En önemlisi dekollarım sana sarılmak istiyor. Zor gibi görünüyor sevgili biliyorum. Ama senin umudun olmadan yaşayamam. Belki şuanda...