Yazar: sertanaker

Bizler hayatımızın sonuna kadar istemli ya da istemsiz olarak bir çok şey öğreniyor, öğretiyoruz. Bunların sonucunda mutlu ya da mutsuz oluyoruz. Genel çerçeveden baktığımızda, bilinçli olarak öğrendiklerimiz ve öğrettiklerimiz bizleri mutlu ediyor. O zaman nasıl mutlu olurum sorusunun cevabını verirken de çok fazla düşünmemek lazım.İnsan, hayatına bir yön vemediyse, ilgisini çekmeyen şeyleri öğrenmek zorundadır. Biz buna hayatın dikenli yollarında yürümeye çalışmak  diyebiliriz.  Aslında ortada diken değil, bilgiyi almamakta (öğrenmemekte) direnme vardır. Bu durum insanın aslında ne istedigini bilmediği durumlarda, hedefsiz ve amaçsız yürürken ortaya çıkıyor.   Bilgiyi almak için (öğrenmek için) bir çaba  sözkonusu olduğunda ise, dikenli yol kendini bir gelincik tarlasına birakacaktir. Burada hedef, ne başarı ne de mutluluktur. Burada mutluluk zaten o yol üzerindedir. Her yeni projeyi aldığında, üzerinde çalıştığında ve bitirdiğinde zaten başarılı ve mutlu olursun. Burada öğrendiklerin seni bir sonraki projeyi almana güdüler, ve bir sonrakini. Her yeni proje, daha büyük organizasyon gerektirecek, organize etmeyi öğreneceksin; daha büyük bütçeler gerektirecek, risk almayı öğreneceksin; daha çok kişi gerektirecek, öğretmeyi ve ikna etmeyi öğreneceksin. Öğretmeyi  ve ikna etmeyi iyi öğrendiğinde ise, iyi bir lider olacaksın.   Aile hayatında da, Sosyal hayatında da bu böyledir. Karşına çıkan her insan sana birşeyler öğretecek, evlilik ve eşin sana birşeyler öğretecek. Ve sonunda bir bebeğin olduğunda öğretmeye başlayacaksın. Hiç bir zaman “ben yolun sonunda mutlu olacağım”, ya da “başarılı olacağım” amaç olmamalıdır. Amaç, çizdiğin yol üzerinde çok çalışmak, hedef ise “sürekli öğrenerek kendini geliştirmek ve çok geniş vizyon sahibi olmak” olmalıdır. İşte bu aralıkta...