Erden ÖZKANT

Acı üstüne acı yaşıyoruz son bir haftadır. Önce Hakkâri Çukurca’da yaşanan PKK saldırısında 24 askerimiz şehit oldu. Saldırı haberini ‘son dakika’ olarak öğrendiğimde uzun bir süre dondum kaldım. Kahvaltımı yapamadım, çayımı içemedim, gün boyu konuşamadım ve kendimi çok kötü hissettim. Sadece “Böyle bir orduya yazıklar olsun” diyebildim. O kadar…  Daha sonra çeşitli yerlerden gelen şehit sayıları da eklendi bu 24 sayısına.Ve pazar günü öğle saatlerinde vicdanı ölmemiş her insanı derinden sarsacak olan o haber: “Van’da 7, 2 büyüklüğünde deprem meydana geldi.” Ardından depremin, 9 şiddetinde hissedildiği, Erciş’i yerle bir ettiği, evlerin çok büyük bir kısmını ve bir öğrenci yurdunu yıktığı; depremde yüzlerce insanımızın hayatlarını kaybettikleri ve yüzlercesinin de yaralandıkları haberleri… Ve insanı kahreden tahmin: “1000 civarında ölünün olduğu tahmin ediliyor.” Ve ben de kendimi kaybediyorum. Durmadan gözyaşı döküyorum. Gözyaşlarım, kendiliğinden inci gibi süzülüyor yanaklarımdan aşağı doğru. Konuşamıyorum, yiyemiyorum, içemiyorum. Sadece ağlıyorum. Canlı yayınlardan takip ediyorum olan biteni, diğer taraftan bilgisayarımdan gelişmeleri an be an takip ediyorum. Görüntüler, arama kurtarma çalışmaları, kurtarılanlar, yıkılmış binalar, ambulanslar… Ve cesetler… Ölü sayısı durmadan artıyor. Ve artık dayanamıyorum, boğuluyorum kendi gözyaşlarımda…

Sponsor Bağlantılar

Akşam oluyor. İşyerimden çıkıyorum. Kızılay Karanfil Sokak’taki kafeler, barlar, oyun salonları tıklım tıklım… Son ses müzik… Gençler nasıl da gülüyorlar, eğleniyorlar… Niye “ateş düştüğü yeri yakıyor” dediklerini sanki daha iyi anlıyorum. Ama zaten hep böyle dediğimiz için bu kadar acı üst üste gelmiyor mu? Şehitler oluyor “ateş düştüğü yeri yakar”; deprem oluyor, “ateş düştüğü yeri yakar”… Bir kere de ateş hepimizi yaksın. Yaksın ki, acılara ortak olalım ki, düşmanlıklar son bulsun, acılar azalsın, ölülerimiz hepimizin acısı olsun, çatışmaları durduralım, gençlerimiz ölmesin.  

Evime gidiyorum. Acaba şehitlerin ardından yayın akışını durduran ‘malum radyo’ ne yapıyor diye merak ediyorum: “Vur patlasın çal oynasın” sonuna kadar devam ediyor. TRT fm yayın akışını değiştirmiş. Peki ya diğerleri? Bir radyoda benim de zaman zaman dinlediğim program aynı şekilde, müzikler ve esprilerle devam ediyor. “Bari bugün yapmasaydınız” diyorum kendi kendime. Hiç estetik ve güzellik bu akşam, bu şekilde konuşulacak konular mı? Medya, yalan söylüyor şu manşetlerle: “24 şehit, 74 milyon yaralı” Hayır! 74 milyonun umrunda bile değil yaşanan acılar. O kadar insanlıktan çıkmışız ki, o kadar vurdumduymaz olmuşuz ki, o kadar “ateş düştüğü yeri yakar” anlayışını sahiplenmişiz ki yaşananlar bizi hiç etkilemiyor bile. Televizyonlar, aynı saçma sapan programlarını devam ettiriyorlar. Ünlü televizyon programcısı, Başbakan’ın annesi vefat ettiğinde programlarında değişikliğe gidiyorken, 24 şehit olunca söz konusu olan hiçbir değişikliğe gitmiyor. Başbakan’ın annesi vefat ettiğinde yalakalar gazetelerin en az 100 bin liralık tam sayfa ilanlarında taziye yayınlatırlarken sayfa sayfa, söz konusu şehitler olunca sus pus oluyorlar. PKK, kendi insanı başta olmak üzere onlarca insanı öldürüyorken, Kürtler’den ses çıkmıyor. Hala daha güneydoğu ve doğudan PKK’ya karşı çıt yok. Niye? PKK, daha yeni 3 çocuğu öldürmedi mi? Bir arabadaki kadınları öldürmedi mi?  Heyhat bölgenin insanlarına, bölgeye sessizlik hakim. Gazetenin biri cumartesi günü “Yeter artık” manşetiyle çıkmış: “İzmir’de çoğunluğunu Güneydoğulu vatandaşların oluşturduğu 50 dernek PKK’ya seslendi “Yeter artık” Manşete bak hizaya gel! Birincisi, çoğunluğu Kürtlerden oluşan bu derneklerin içerisinde birçok Türk var ve çağrı İzmir’den. Niye diğer Kürtler hala sessiz? Hala PKK’nın kendi haklarını savunduklarını mı düşünüyorlar bu insanlar? Çok mu zor Türklerin ve Kürtlerin hep beraber haykırmaları: “Yeter artık silahlar sussun, barış sağlansın, ETA nasıl silah bıraktıysa PKK da bıraksın, insanlar ölmesin” demek?

Hele sosyal paylaşım sitelerimiz var ki… Depremin ardından “oh olsun” diyenlerin sayısı bir hayli fazlaydı. Habertürk TV’de canlı yayın yapan Duygu Canbaş’ın gafı ise ülkemizin çoğunluğunu oluşturan faşistlerin duygularının dışa vurumuydu: “Türkiye bugün başka bir haberle sarsıldı. Tüm Türkiye, her ne kadar Van’dan da gelse haber, üzüldü…”

Hatta depremi takip ettiğim dakikalarda birisi, halimi hatırımı sordu önce: “Kötüyüm. Van’daki depremde bin civarında ölü var” Bana şunu dedi: “Orada ailen veya bir yakının mı var?” “Hayır. Orada hiçbir tanıdığım yok ama Türkiye’de yaşıyor olmak yetmez mi?” dedim. İnsan olmak yetmez mi üzülmek için? Demek ki yetmezmiş. O hala bana başka şeyler anlatma peşindeydi ve anlatacaklarını anlattıktan sonra benimle fotoğraf çekilmek istediğini söyleyip fotoğraf makinesini çıkardı. “Şimdi olmaz. Kendimi çok kötü hissediyorum.” dedim. Herhalde sonunda anladı halimi de “Ben gideyim” dedi.

Son bir haftada bu ülkeye birçok cenaze geldi, anneler ağladı ve ağlamaya da devam ediyorlar. İnsanların umrunda olmuyor ve bende de sabır tükeniyor: Böyle bir ülkeye yazıklar olsun! Biz daha çok acı çekeriz bu insan yığınlarıyla…