Hep suçu kendimde aradım, sonuç olarak suçluluk duygum katılaştı, eleştiriler karşısında şiddetli tepki verir hale geldim, bu yanlıştı, kimse mükemmel değilmiş sonunda anladım. Beni sevip arkadaş olmak isteyenler kusurlarımla sevip saygı duymalıydı, doğru olan buydu. Bunu anladığım da bir baktım ki herkes beni sever sayarmış farkında olmayan benmişim, çünkü kendimi o kadar suçlu ve yetersiz buluyordum ki, gerçekleri görmemiştim. Bunu şimdi çok iyi biliyorum. Beni tanıyan herkes saygıyla ve sevgiyle yaklaşıyor, bunu fark ettiğimden bu yana gerçeği gördüm.
Oysa benim gerçek sorunum kafa yapıma göre bir arkadaş bulamayışımdı. İçinde yaşamak zorunda olduğum çevrede bulmak çok zordu, görüntüm sosyal yaşantım, onlarla aynıydı fakat düşünceler ve bilgi donanımım asla aynı değildi. Bir kısmına doğuştan sahiptim bunların, geri kalanlarını dinleyerek, okuyarak, araştırarak kazandım. Kitaplar bana ne kattı? Ben onlardan pek bir şey öğrenmedim, içimde varolanın ortaya çıkmasına yardımcı oldular. Her insanda bir cevher gizlidir, önemli olan onu fark edip ortaya çıkarmaktı. Bunu bana kitaplar anlattı, yazı yazmak ise çok daha faydalıydı. Kimseye anlatamadıklarım ve ifade edemediklerimi ancak yazarak ifade ettim, içinden çıkamadığım duygularımdan kurtuluş yolu buldum. Önce kendimi kendime kanıtladım, sonra okuma gönüllüsü olan internet arkadaşlarımla paylaştım. Herkes beni anladımı bilmem ama herkes için faydalı yazılar yazdığıma inanarak yazıyorum. İsteyen fayda bulacaktır. Ben yazmaktan çok fayda buldum!
Akrabalarım ve çevrem bana hep şunu sordu, neden öğrenme gereği duyuyorsun, ne işe yarar bu bilgiler diyorlardı. Hala da böyle yaklaşıyorlar. Yazılarımı asla okumuyorlar ve onlara konuşarak anlatmamı istiyorlar. Anlatmaya çalışıyorum, daha cümlemi bitirmeme fırsat vermeden yorum yapmaya kalkıyorlar. Sinirlerim geriliyor, gerildiğim an eskiye dönüyorum, gücüm kırılıyor, öfkeme yenik düşüyorum ve gerçek benliğim değilde eskiden kalan bastırılmış öfke kırıntıları ortaya çıkıyor. Susmak zorunda kalıyorum, oysa akrabalarımla sevgi ve saygı ortamında mutlu olmayı diliyorum. Ne onlara ulaşabiliyorum ne de gerçek beni tanımalarını sağlayabiliyorum.
O kadar zor durum ki kendini doğru ifade edememek. Çocuklarıma bile kendimi yeterince ifade edemiyorum. Onlar beni anlıyorlar, konuşmakta hala güçlük çeksemde, onlar beni tanıyor sorun yok. Ama diğer insanlar da beni tanısın ve onlara da yol göstereyim istiyorum. Belki bir gün başarırım, tüm dileğim budur.