Küçük iken aynalara baktığımda sadece yansıyan görüntümü görürdüm ya da görmek istediğimi görürdüm hep. Yıllar geçtikçe değişmeye başladı, aynalara küser oldum. Neden mi çok basit; Bana yıllara karşı olan yorgunluğumu göstermeye beni olduğumdan farklı biri olarak göstermeye kafamdaki mutlu insanı öldürmeye başladı içimde.
“Gözler kalbin aynasıdır derler yaaa yalanmış meğer”
Kalp güzelliği gözde değil özdedir. Kalbi güzel olan insan özeldir. Kalbi güzel olanın özü de sözüde birdir. Hayat ne kadar değiştirmek istesede kalbi güzel olan her zaman galip gelir.
Gözler kalbin aynasıdır derler yaaa boşmuş meğer.
Rüyalarımda gözlerine bakıyorum dokunmaya çalışıyor ellerine uzanıyorum sonsuzlukta. Bakıyor göremiyorum, özlüyorum tutamıyorum. Ne kadar çabalasam da ben kalbine inmeye çalıştıkça kayboluyorum.
Gözler kalbin aynasıdır derler yaaa hayalmiş meğer.
Şimdi dipsiz bir karanlıkta arıyorum gözlerimi. Çünkü dipsiz bir kuyuda bulmaya çalıştım kalbini. Derinlere indikçe biraz daha kayboldum. Çıkmaya çalıştıkça daha da kayboldum. Kalbini görüyorum ama tutamıyorum. Artık tamamen yok oluyorum. Fakat bir gerçek varki yok olsamda hep söylüyorum
<==============SENİ ÇOK AMA ÇOK SEVİYORUM===============>
yine her zamanki gibi döktürmüşsün ve çok güzel olmuş