Yazar: ehlidivan

Divan edebiyatı kendine özgü bir sanat anlayışı, sınırlı bir duygu ve şiir dünyası, sanatlı bir dil, İslam dini ve tasavvufa dayalı bir düşünce örgüsü bulunan, şekilci, kuralcı ve idealist Türk edebiyatıdır. Bir edebiyatın hangi topluma ait olduğunu saptamak için işlenen konu, kullanılan dil, icra edildiği coğrafya gibi unsurlar önemli yer tutar. 13-18. yy arasında etkinliğini sürdürmüş, herkesin hayatında yer tutmuş olan bu edebiyatında bizim mi yoksa Acem-Arap diyarının mı olduğunu anlamak için yukarı saydığımız unsurlar bakmamız lazım gelir. Divan edebiyatında her daim bir seven ve bir sevilen vardır. Yani divan edebiyatının konuları her zaman soyuttur. Duygu önplandadır. Bu duygu zaman zaman aşk, zaman zaman hüzün, zaman zaman da acıdır. İşte divan edebiyatı bu genel konular içinde icra edilmiştir. Bu noktadan sonra saydığımız konuların Türkler’de her zaman olduğunu rahatlıkla söyleyebiliyoruz. Bu milletin hislerine tercümanlığını en iyi şekilde yapan bir edebiyat neden bizim olmasın sorusunu sorabiliriz. Peki divan edebiyatı nerede icra edildi. 13. yy’da Anadoluda Hoca Dehhâni ile başlamıştır. Yani Türklerin Orta Asya’dan sonraki anayurdunda. Bu bile divan edebiyatının bizim olmasına yeter. Lakin biz devam edelim. Hoca Dehhâni ilk beyitlerini yazdıktan sonra muhteşem bir gelenek başlattı. Biz onun şiirinde bütün divan edebiyatı konularını görebiliriz. İşte bu başlangıçtan sonra bütün anadoluya oradan balkanlara doğru yayıldı. Peki ama gazel, kaside gibi nazım biçimleri nereden geldi. İşte bunların geldiği yer Arap ve Acem diyarıdır. Nazım türlerini oradan almak hiç bir zaman divan edebiyatının bizim...