Kan kustu bugün toprak… Yapamadı sindiremedi içindeki bedenleri olmadı bu sefer. Sahiplenemedi kendine verilenleri.
Kan kustu bugün toprak… Aldıkça alamadı içine, verildikçe ver diyemedi, istemedi bu sefer yeter doydum dedi yeter.
Ne zaman bitecek bu savaş demek bile içimizi acıtıyor bu günlerde artık. Bu soruyu sormak bile bir işkence oldu. Bu oyun, bu dalavere, bu gözümüzün içine baka baka yapılan vahşet, bu kan, bu gözyaşı, bu feryat…
Bitmeden uyku girmesin artık gözlere, bitmeden analar girmesin sıcak yataklarına, bitmeden gülmesin bir yüz, bitmeden sevinmesin artık kimse.
Saklayalım kendimizi bayrama, saklayalım el üstünde tuttuklarımızı, teröre değil vatana verelim evlatlarımızı. Terör değil, evlatlarımız görsün (mutluluktan akan) gözyaşlarımızı.
Artık güldürme zamanı bitsin, gülmek için beklenecek zaman mı? Kimse gülmesin artık gülmeye hasret kalanlardan başka. Acılar gökyüzüne çıktığında terör için hoş bir name olmasın. Onu duyanlar içten içe gülmesin artık.
Tahammül de bir yere kadarmış, acı da. Ciğer yandı mı bir bitermiş, kalmazmış ki külü, dumanı. Artık ona teselliler boş, sözler birer vızıltı. Kaldıramazmış artık kolu kanadı. Ciğer yandı mı kül olurmuş beden de dumanı gezermiş bir vakit ortalarda. Oyalanırmış biraz orda burada. Yanan ciğere su da serpilmezmiş meğer. Sen su serptikçe küller dağılırmış dört bir yana. İntikam diye bir şey yokmuş dağılan yüreklere onlar için intikam dönüp bakmamakmış bu aleme…
Sızlanmalar ne kar eder kimselere. Kızgınlıklar yaramaz hiçbir mideye. Susmak en büyük yanılgı belki de. Ama ne çare konuşacak derman kaldı mı ki kimsede.
Soluklarımızı içimize çekip bekleyelim bir müddet, içimizdeki acıyı haykıralım artık. Bütün nefesimizle ve bütün gücümüzle bağıralım dünyaya SEN GELME BEN GELİYORUM.
