İnsanların birbirini anlaması, her şeyin düzeleceğine ve iyi olacağına işaret değil midir?
Anlamak, güvenmek, sevmek..
Aşk diye gereksiz bir kelime icat etmişler.
Aşk neydi ki? Eğer tanımlarının üzerine, böyle bir şey varsa gerçekten,
Geçiciydi..
Oysa sevgi…
İnsan bu duyguyu hep hissetmek istiyor.
Sevdiğim insanları deli gibi özlerken, onları görünce sımsıkı sarılırım.
Bir daha sanki hiç göremeyecek gibi..
Çünkü, bir daha görememe duygusu, çok fazla acı.
Birilerini seviyoruz bu hayatta.
Yanımızda durmalarına, kalplerimize dokunmalarına izin veriyoruz.
Bir gün, gideceklerini bilmemize rağmen.
Ölümün, bizleri ayıracağını bilmemize rağmen,
Öylece seviyoruz işte.
Özlüyoruz.
Ve bir gün bu özlem, hiç bitmiyor.
Bir lanet gibi sanki.
Tarifsiz bir kalp sızısı.
İç yarası.
Sevmek…
Hayalimizde,
Kelebeklerin ordan oraya uçması.
Papatya tarlasında, beyaz bir elbiseyle, koşmak delicesine..
Sevdiklerinizin, sizi izlemesi öylece. Gülümseyerek.
Dur dersem, incinir düşüncesiyle,
Sadece yorulmamızı beklemeleri ve belki size eşlik etmeleri…
Bir garip.
Ölene dek sevmek. Öldükten sonra da sevmek. Her daim dualar da bulundurmak…
Sevmek..
Hayattaki en güzel kelime.
Sevmek..
Türlü türlü acılara katlanabilme ilacı.
Ve sevmek,
Allah’ın bize bahşettiği, en insansı duygu.
Ve sevmek,
En sevilesi şey.
