Sen hayatımın dönüm noktasıydın. Tüm kararlarımı değiştiren, aslında her şeyi aynı bırakan… Derdimi dinleyen tek yol arkadaşım… Kendimi güvende hissettiğim tek insan… Elimi tuttuğunda heyecandan öleceğimi hissettiğim tek vücut… Sürprizler yapmayı düşündüğüm, geceleri oturup sabahlara kadar seni anlattığım, mutlu etmenin yollarını aradığım…
Kendimi bulduğum adam!
Ama geçmişimiz… Bazı hayallerimizi gerçekleştirmemize izin vermiyor ne yazık ki… İnsanın geçmişi ne kadar yaralıysa, geleceği de o kadar acıtırmış canını… Beni geçmişimle yargılayıp bir hoşça kal’a sığdırdığında yıllarca kendimi boş ve karanlık odalarda bulduğumda anladım…
İnsanın hiçbir zaman yalnız kalmayacağına inanırdım, doğruymuş… Çevresinde kimse olmasa bile kendi kendine yetermiş insan… Herkes bir anda gittiğinde paramparça olmuş ruhumun, yorgun bedenimi ayakta tutmaya çalıştığını hissettiğimde anladım…