Bir şarkıyı beğenerek ve severek dinlersiniz normali budur, anormali ise yüzlerce kez hiç bıkıp usanmadan üst üste dinlemektir diye düşünüyorum.
Diyelim ki spor yapmaya çalışıyorsunuz, koşarken kendi nefes alışınızı ve ayak seslerinizi duymak sizi çok çabuk yorar. Kulağınızda ki müzik dikkatinizin size yönelmesini yani kendi sesinizi duymanızı engellediğinden ne kadar nefes nefese kalsanız da kolay kolay temponuzu düşürmez.
Kulağınızda kulaklıkla bir roman yazmaya çalışmakta çok işe yarıyor en azından ben öyle düşünüyorum. Beyniniz şarkının her notasını ezberliyor. Bu sayede sessiz bir ortam aramak yerine kendi sessizliğinizi yaratıyorsunuz. Ama mutlaka şarkının müziği, şarkıcının muhteşem yorumladığı ve sözlerinin eşsiz olduğu bir parça olmalı ki dikkatiniz dağılmasın. Eğer sıradan bir parça olursa böyle çalışmak pekte işe yaramaz.
Benim seçimim Ekrem Düzgünoğlu’nun Berduş parçası. Şarkı çalmaya başlayınca hayal alemi kapılarını açıyor ve kanatları ipekten bir kuş gibi uçurumdan aşağıya kendimi bırakıyorum.
Size bir itirafta bulunayım bu yazıyı yazarken de bilgisayarıma kulaklık takılı aynı şarkıyı dinliyorum. Henüz şarkıcının diğer parçalarını dinlemedim çünkü nedense büyü bozulacakmış gibi geliyor.
Sessizlik ortamı kolay kolay sağlanamaz ya dışarıdan bir ses gelir, telefon çalar, kapı çalar bir türlü istediğiniz ortam sağlanmaz
ya da ortamı sağlarsınız bu sefer oturmaktan ve sesiz kaldığınızda kendinizi dinlediğinizden vücut hareketlerinizden nem kaparsınız. Beyninizin her sese duyarlı olması hayal gücünüzün araya reklam alması gibi bir şey olur. Ben kendi kolay yolumu buldum size iyi şanslar.
ne guzel harikalar yaratmisin
Sarki da cok guzel ayrica ilk DEFA dinledim
iyiki sen kolay yolunu buldun
Yoksa senin guzel sirlerinden ve yazdigin bu guzel konularindan
Mahrum kalirdik
tebrikler çok güzel bir yazı olmuş 😀 waz
Evet ben dinledim.Şarkı dinlerken bir yandan günlüğüme güzel bir iç döküş yaparım.Hem hisedip hem düşünürüm:)
Aslında çok doğru yazdıklarınız. Aynı zamanda yazıya çok güzel dökmüşsünüz. Hata o kadar hisetim ki yazdıklarınızın doğruluğunu, yazınızı okurken önce dışarıdan gelen sesleri, sonra kendi nefesimi, sonra aklıma gelen bir şarkıyı duydum içimde. Dolayısıyla okurken istediğim ortamı sağlayamadım. Bu şekilde yazdığınızı bilmek içimde bir rahatsızlık meydana getirdi. Ama sizin anlatığınız da zaten bu değil mi? Ben de kendi yolumu bulmalıyım anlaşılan 🙂