“Bilmezler yalnız yaşamayanlar…” diye başlıyor ya şair şiirine. İşte ta ilk cümlede insanı bir korku sarıveriyor usulca. “Bilmezler yalnız yaşamayanlar…” burada korkutucu olan yalnız yaşamak değil aslında, korkutucu olan yalnız yaşıyor olup da bunu fark edememek. İşte o an beynimizden vurulmuşa dönüyoruz. Eyvah!!! Meğer ben ömrümce yalnız yaşamışım da fark edememişim. Ama bu nasıl olur.Bir eşim ve çocuklarım var benim. İş arkadaşlarım, beraber yiyip içtiğim dostlarım. Nasıl yalnız olabilirim ben? Diye içimizden geçiririz  ilk önce ama biraz düşününce sır perdesi açılıverir. Yalnızsın işte hem de yapayalnız.

Sponsor Bağlantılar

Sen anladın hep insanları oysa insanlar seni hep anlamazlıktan geldi, sen hatırladın onların doğum günlerini ve sen hiç unutmadın onlar unutsa da en sevdiğin şeyin hatırlanmak olduğunu. Yine de üzülmedin ya da belli etmedin, neydi seni bu kadar vefalı kılan korkuyor muydun yoksa yalnız kalmaktan? Bu kadar mı silindin sen hayattan ve hayatlardan. Her şey o kadar dokunuyor ki sana sevgiden başka. İçi boş sevgi değilse o da.  Ama yine de en acısı unutuluvermekmiş yaşarken hayatta.

Zannediyorsun ki aslında ben olmazsam işlemez yürümez bu dünya. Koşturursun deliler gibi her bir tarafa. Zannedersin ki sen yapmazsan sen etmezsen dağılacak sanki bütün dünya. Öyle olmuyormuş aslında sen kendini harap ediyormuşsun boşuna. Sen yapmasan da farkın olmuyormuş başkalarıyla.

Gel fark et artık, yalnızlığını kabul et bu kimsesizliğini ve acı haline de dön kendine. Var olduğunu hisset ve hissettir herkeslere. Yoksa bilmeyecekler yalnız yaşamayanlar …

Görmedim böyle tükenmez vefa ben senden

Söyle yalnızlık ne vakit gideceksin sen benden.

 
MUTEN