Şu koca dünya da senden başka sana yakın olan? Ben yalnızım tek ben yalnızca ve sadece ben… İnsan hep kazık yemektense bir başına kalmayı seçiyor. Herkeste bir sahtelik ne bu çaka, çalım anlamıyorum. Ya o maskelere ne demeli? Yüzümüze yapışmış cemalimizi unutmuşuz. Sen hatırlıyor musun öz kendini ben doğmadan unutmuşum.
Aynaya baktın mı (hiç)? Tanıdık geldi mi sana sen? Bense; her baktığımda irkiliyorum! Hafifte tırsıyorum açıkçası, kendimden değil! Ben sandığım benden. Diyorum ki; bu ben olamam yok yoook kesinlikle ben değilimdir. Ama benim işte, her ne kadar inkâr etsem de. O çatık kaşlı katil benim. Ben tertemiz duygularımın, doğmamış iyiliklerimin, işlenmemiş sevaplarımın, özümün katiliyim. Meleğimi öldürmüş şey-tan.
Gözler kalbin aynası ise, nerde benim kalbim? Gözlerimde hırs, intikam, görüyorum. Kalbimi hırsız mı çalmış?… Ya da… Kalbim mi hırsız olmuş?. Dedim ya meleğimi öldürmüş şey-tan.
GAMZE COŞKUN tarafından “Makale Yarışması” için yazılmıştır…
Sayın Gamze Coşkun
Yazmış olduğunuz yazı oldukça gerçekçi olmuş.Bu yazmış olduğunuz yazıda o kadar doğruluk payı var ki…Öyle bir zamanda yaşıyoruz ki insanlık sıfatının taşımış olduğu erdemleri faliyete geçirmek yerine hep vicdanımızın sesini susturarak yanlış olanı yapmakta ısrar etmişiz.Biz artık biz olmaktan çıkmışız…Kısaca insanlık denilen kelime sade sözde kalmış.Saygılar…