Eğitimdeki eşitsizlik en büyük statükodur bu ülkede. Değişmeyen, değiştirilemeyen… Varoş, kasaba, köy ya da az gelişmiş bir yerde doğmuşsanız okuma olasılığınız İstanbul Atakent’teki yaşıtınızdan kat be kat daha azdır. Toki inşa ettiği her üç apartmanın ortasına bir son model okul yapar. Oysa varoşlarda üç bin kişilik okullar vardır ve öğrenciler sabahın yedisinde yollara düşer.
Doğuştan avantajlı olan yine avantajlıdır. Doğuştan mağdur kara çocuklar yine bir sıfır mağluptur. Bu statüko değişmez. Varoşlarda okullar ücretli eğitim köleleriyle doldurulur. Doğuştan avantajlı beyaz çocukların okullarında ise öğretmen açığı düşünülemez. Ne yani? O kıymetli çocuklara ücretli öğretmen verilir mi?
Varoş çocuğunun sokağı çamurdur. Parkı yoktur. Spor alanı yoktur. Sosyal yaşamdan söz edilemez. Okula gelir. Okulu kalabalıktır, eskidir. Bahçesi dardır. Spor alanı yoktur. Olan tek alan askeri düzenle sıraya geçtiği yerdir. Sırası eskidir. Tahtası da… Bu statüko hiç değişmez. Değiştirilmez ya da değiştirilemez.
