Sen anladın hep insanları oysa insanlar seni hep anlamazlıktan geldi, sen hatırladın onların doğum günlerini ve sen hiç unutmadın onlar unutsa da en sevdiğin şeyin hatırlanmak olduğunu. Yine de üzülmedin ya da belli etmedin, neydi seni bu kadar vefalı kılan korkuyor muydun yoksa yalnız kalmaktan? Bu kadar mı silindin sen hayattan ve hayatlardan. Her şey o kadar dokunuyor ki sana sevgiden başka. İçi boş sevgi değilse o da. Ama yine de en acısı unutuluvermekmiş yaşarken hayatta.
Zannediyorsun ki aslında ben olmazsam işlemez yürümez bu dünya. Koşturursun deliler gibi her bir tarafa. Zannedersin ki sen yapmazsan sen etmezsen dağılacak sanki bütün dünya. Öyle olmuyormuş aslında sen kendini harap ediyormuşsun boşuna. Sen yapmasan da farkın olmuyormuş başkalarıyla.
Gel fark et artık, yalnızlığını kabul et bu kimsesizliğini ve acı haline de dön kendine. Var olduğunu hisset ve hissettir herkeslere. Yoksa bilmeyecekler yalnız yaşamayanlar …
Görmedim böyle tükenmez vefa ben senden
Söyle yalnızlık ne vakit gideceksin sen benden.
Bu yazınızı yeni okudum, çok kıymetli bir şey gözümün önünde duruyormuş da meğer fark etmemişim; kusur şahsıma ait efendim.
Değerli hocam, anlamlı ve güzel bir yazı kaleme almışsınız, gönül dolusu tebrikler.