Yazar: sercan

Köyün patikasından aşağıya doğru alabildiğince hızlı bir şekilde koşuyordu. Sanki dünyaları ona vermişler gibi sevinçle haykırıyordu. “Rahmet yağıyor rahmet!!!” Küçük çocuk şimdi patikayı yarmış köy meydanına doğru koşuşuna devam ediyordu.Köy meydanında kalabalık bir topluluk birbirlerine sarılıyor şenlik havasını andıran bir sevinçle çocuklar gibi eğleniyorlardı.Köye uzun zamandır yağmur uğramıyordu.Köylüler yağmur kıtlığından sonra büyük zarara uğramış ekin ve mahsulleri kurumuştu.İnsanlar başka bir ekmek kapısı aramaya koyulmuş kimisi köye gelen arabalarla başka ilçelerde odun kesmeye,hamallık yapmaya gidiyorlar ailesini geçindirmeye çalışıyorlar. Zordu hayat onlar için.Halbuki bir ekmekle bir aştı onlar için hayat.Diğer insanlar ne alemdeydi oysa.Kazandıkları onca nimeti,parayı boş işlerle harcıyorlar ve en önemlisi şükretmiyorlardı.Oysa köylü için şükür ALLAHA bir teşekkür bir yaklaşmaydı.Bunun bilincindeydi köylü.Yağmayan yağmurdan sonra bile şükretmeyi bırakmamışlar buna da şükür demişlerdi.Elinde olup da şükretmeyen insanlardan olmaktansa böyle bir kul olmayı tercih etmişlerdi. Halkın yaşadığı beldeyi anlatacak olursak Urfa’nın şirin küçük bir köyüydü yaşadıkları yer. 40 haneli bu köyde evler tahtadan yapılma mazisi 100 yıllık olan yapılardı.Köyde cami,bakkal ve kahve bulunuyordu.Kahveyi anlatacak olursak bu kahve sandığımız kahvelerden çok farklıydı.Kahvenin sahibi köyde çok saygı gören,sözüne hürmet edilen,nur yüzlü,ak saçlı,sakalları uzun iman ehli 55-60 yaşlarında bir amcaydı.Bu amcanın adı Salih’ti.Salih amcaya köyde Nur dede diyorlardı.Nur dede küçük yaşlardan itibaren İslam ilmiyle uğraşmış gayet kültürlü elinden Kuranı düşürmeyen bir amcaydı.Kahvede kesinlikle kumar oynatmaz,kahvede gereğinden fazla kalanı kovar veyahut bir iş yaptırırdı.Boş oturmayı sevmez ve boş oturanlara da selam vermezdi.Ona neden selam vermediklerini sorduklarında ise...