Çocukluk yıllarıma baktığımda bizim evde fakirliğin yanında eksik olan bir şey daha vardı sevgi. O senelerde ve daha sonra ev de küfür (sövme, sayma) eksik olmaz, devamlı sinir harbi yaşanırdı. Gerçek sevgiyi paylaşmak, dostluğu paylaşmak hiçbir zaman kısmet olmadı, yıllar sonra anladım… Kardeşin, kardeşi kıskandığını, hayat hakkı tanımadığını, bencilliğin ve her olaya karşı duyarsızlığını gördüm.
Miras kavgaları; ömür boyu kardeşlerin arasının açılmasının ve bozuk kalmasına neden olurdu. Hatta birbirlerinin hastalığına ya da ölümünde cenazelerine gitmeyen insanları gördüm. Yanı başımız da dip dibe yaşadığımız komşularımızdan kalben kilometrelerce uzak, ilişkimizde çok zayıftı. Bir mal kavgası, bir arsa kavgası mala karşı aşırı heves, malı mülkü bütün insani değerlerin üstünde görme sevdası… Hiçbir zaman bizim ailede de bitmezdi. Oysa bir amansız hastalık, ölüm her zaman ensemizdeydi, bunu bizler unutmuştuk.
Komşularla birbirimize selam vermeye dahi çekiniyorduk. Adamı mal varlığına göre değerlendirme hırsımız, akrabalığa göre değerlendirme ön plana çıkmıştı. Bir kişi devamlı bir şeyler veriyorsa iyi kişiydi. Sevgi, komşuluk ikinci plandaydı. Açıkçası köyde bir laf var donuk (soğuk) bir kişilikteydik ya da karşımızdakini öyle görüyorduk.
Zenginliği bir meziyet bir güç gösterisi insanlara yukarıdan bakma, fakir insanları küçümseme, hakaret vari konuşma, dalga geçer tarzda konuşmaları gördüm.
Bencilliğim, hep kendimi düşünme benim karakterim olmuştu, bundan vazgeçemiyordum. Aldığım 2-3 kuruşluk mal bile olsa parasını yada borcu her zaman ödeme taraftarı değildim. Bunu bir kâr yada esnafı keriz yerine koyuyorum diye düşünüyordum. Oysa kendi kredimi ve insanı vasfımı bitiriyordum.
Bu topraklarda başka birilerinin de yaşaması gerektiğini, onlarında bir hayatı olabileceğini, zaman gelecek gençlikte aynı kıza aşık olabileceğimizi, aynı şarkıyı isteyebileceğimizi unuttum… Yaşam sanki sadece ben merkezliydi… Oysa çook yanılmıştım.
FAKİRLİK
Ahırda var bir inekle eşeğim/
Yünüm yoktu ottan yapıldı döşeğim/
Engelleri bilmem nasıl aşayım/
Fakirlik önümde duruyor benim./
Ayağımda kara lastik gezerim/
Soğuklardan titrer dudak büzerim/
Konu, komşu, akrabayı üzerim/
Fakirlik sırtımda kanıyor benim./
……….
“HERŞEY TAYAKADIN KÖYÜ İÇİN”
Hoşça kalın! Mutlu kalın!
Kaynak
Şiir: Ali Yıldırım Hançılı
http://www.antoloji.com/fakirlik-17-siiri/
RECEP TAŞKIRAN tarafından “Makale Yarışması” için yazılmıştır…
2011 de yazilmis bir makale ama gunumuzde yasananlarin bir aynasi gibi. insaAllah o zamandan bu zamana en azindan kendi kisiliginizde degisimler olmustur. Hayat kisa recep bey. Dinden uzaklastikca bu tur seyler alip basini gidiyor.