Yazar: makaleyarismasi

Yücel Kayıran’ın Ruhlukta Şiirine Ontik Bir Bakış Denemesi-1Yücel Kayıran’ın Ruhlukta Şiirine Ontik Bir Bakış Denemesi-2 3. Şiir Üzerine ruhluktasessizliğimdi sesimdeki, başkalarının yüzünde ? iminden !di!!!lerle konuşanlar sessizliğimin sonunda sanki kement beklerdibaşlardı nem başlardı soğuk duvardan olma serinlikönce selam verirler size sonra ateş koyarlar içinizeŞairin sesi sessizliktir. Şair sessizlikte konuşur, söyleşmesi kendi ruhuyladır ve orası da susarak konuşulabilen bir yerdir, çünkü orası ruhluktur, orada kişiler seslerle değil, gönüllerle anlaşırlar. Hâlbuki ruhluk, yani sessizlik alanı değildir dünya. Alabildiğine sesli, sesiyle insanı ele geçirmeye çalışan bir yerdir. Dünyadayken ruhluk diyarını özleyenler ve her an orasının kokusunu teneffüs edenler, dünyada ruhluk’u aradığından sesli olan dünyada sessizliğe gömülürlerken dünyadaki diğer kişiler sesleriyle varolduklarını düşünecek kadar sese düşkündürler. Şairin bu sessiz duruşu, başkalarının yüzünde soru imine benzer bir ifade oluşturur. Her zaman dik, hükmetmeyi seven ve her an göreve hazır olan öteki, ünlem işaretini çağrıştırır şairde. Kendisine bakan yüzlerse, hesap sorar gibi ? imiyle simgelenir. ? aynı zamanda kementtir, ona benzetilir. Dünyadakiler, demek ki, şairin bir açığını yakaladığında kemendi atacaklardır: “önce selam verirler size sonra ateş koyarlar içinize” Öteki, önce sesli konuşur: “1!, 2!, “. Bu, zor kullanmanın, çalmanın hırslı sesidir. Asker dik durur, sonra da şairin öz-ben kuyusuna soru imi kovasıyla su çekmeye gider. Soru imi ifadesi çalmayı, soru imi ifadesini başkalarının yüzünde görmek de çalınmayı imler. Çalınan kişi de şairin kendi ifadesiyle “çalgın” olur. Şairin içi serindir. Serinlikte şair, benliğinin bozulmamasını sağlar. Tıpkı...

Öz-ben, Ben, Öteki; Varlık, Var Olma, Yokoluş;Varlık, Var Olma ve Yokoluş Alanı Olarak Ruhluk ve Dünya Kavramları Ekseninde Yücel Kayıran’ın Ruhlukta ŞiirineOntik Bir Bakış Denemesi “Bir ben vardır bende benden içerü” (Yunus Emre) 1. Ön Deyiş Türk şiirinde “var olma’nın sancısı”, yeni sayılabilecek bir konudur. Daha önceki dönemlerde her ne kadar kimi şairlerimiz varoluşçuluk ve varoluş felsefesinden etkilenerek bazı şiirler yazsalar da bu şairlerimiz, “varlık sancısı”nı içten bir bakışla işleyememiştir. Önceki şairlerimizin şiirlerindeki varlık sıkıntısı’na kısmen örnek verilebilecek kimi şiirlerinde varlık’a ait durumlar; içsel bir bakış, yaşamsal bir iç sancından değil, daha çok varoluşçu filozoflara olan merak’tan ileri gelir. Tıpkı cumhuriyetin ilk yıllarındaki “Anadolu’ya yöneliş” merakı gibi… Faruk Nafiz’in Han Duvarları şiirindeki ben, Anadolu’ya Anadolulu bir bakışla bakmaz. Han Duvarları şiirinde, sadece daha önce ihmal edilen Anadolu’ya merkezden bakan şairin bir yolculuk sırasında o mekâna karşı duyduğu merak hissedilir. Anadolu’ya dıştan bakılır bu şiirde; şiirdeki ben, kendini oraya ait hissetmez. Aynı durumu Reşat Nuri’de de görürüz. Onun Anadolu Notları adlı eserini okuyan bir kişi Anadolulu bir bakış göremez bu eserde. Üst tabakadan, merkezden gelen bir yazarın Anadolu’ya duyduğu bir merak vardır sadece orada da. Tıpkı bunun gibi;  Türk şiirindeki varlık sancısı konusu da daha önceki şairlerce, daha doğrusu günümüzde yaşı ilerlemiş kimi şairlerce dile getirilmiştir; ama bu dile getiriş, Anadolu’ya yönelişin ilk dönemlerinde olduğu gibi bir merak eseridir ve bu sancı daha çok Sartre’a duyulan bir meraktan ileri gelmektedir....